Eerste tiental op miraculeuze wijze langs den Haag

Het eerste tiental van CEMA De Vaste zet reist zaterdag af naar Den Haag. Alleen al over deze reis, en wat hier aan voorafging, kan een klein boek geschreven worden. Ik zou deze periode willen samenvatten als chaotisch…een eufemisme. In combinatie met een miraculeuze ontknoping en een goede afloop werd dit een wedstrijd die alles in zich had.

Het is zaterdagochtend en ik bevind me op station Tilburg. Bladerend door mijn favoriete krant besef ik steeds meer dat het winter is. Als mijn vingers de pagina’s bijna niet meer om kunnen slaan komt mijn trein. In station Boxtel stap ik uit. Ik wacht op Paul die er rond 10 uur zou zijn. Het wordt een stuk later, miscommunicatie eerder op de dag. Gelukkig was er ruim gepland en komen we zonder verdere problemen voor 12 uur aan in Den Haag.
Paul heeft slecht nieuws. Samen met ons tweede tiental zijn er zeventien spelers onderweg, drie te weinig. Het vreemde hieraan is dat er vierentwintig uur eerder nog tweeëntwintig gegadigden waren. Er is sprake geweest van negen mensen op het eerste laten spelen en acht op het tweede. Paul heeft echter vrijdagavond laten weten dat wij niet voor de tweede keer twee punten weg willen geven en dus absoluut tien mensen achter de borden willen. Het is afwachten of hier gehoor aan is gegeven.

Voor twaalf uur komen we aan op de bestemming. Als blijkt dat parkeren tot 18:00 uur gratis is (wie bedenkt zoiets?) lopen we samen met Pierre en Patrick naar de speelzaal. Althans, dat denken we. Voor deze ruimte staat Erwin buiten te wachten. Op dat moment snap ik niet waarom iemand vrijwillig in de kou blijft staan…zonder hem vinden we ook wel de ingang. Dan wil ik de deur open doen. Op slot…dat verklaart veel. Er hangt een briefje op de deur: ‘Damclub den Haag’. Paul is er inmiddels vandoor, op zoek naar een achteringang. Dan kijk ik beter op het briefje. ‘Dinsdagavond’ staat er naast de naam van de damclub. Dan besef ik het. Hier wordt alleen clubavond gespeeld, geen Nationale Competitie. Erwin pakt het boekje van de dambond erbij en kijkt welke locatie er genoemd wordt. Een heel andere. Het is inmiddels bijna 12 uur. Ik wil weer terug naar de auto gaan, maar besef dat Paul nog steeds weg is. Die heeft nog steeds hoop. Als we hem gaan zoeken komt hij ergens van een trap afgerend. ‘We zitten verkeerd’, zeg ik nuchter. Het blijkt dat zowel Paul als Erwin de locatie van de website heeft gehaald. Als ik zeg dat je altijd in het boekje moet kijken besef ik dat ik dit zelf ook had kunnen controleren. Ik hoor Erwin opeens roepen. ‘Elf minuten!!’ Hij heeft het nieuwe adres al ingevoerd. Met Paul, Pierre en Patrick gaan ik terug naar onze auto. Ik heb het nut van snelwandelen nooit ingezien (ga lopen of rennen), maar het bleek nu het beste middel.

Inmiddels is er ook goed nieuws gekomen. We zijn met tien man. Een kwartier te laat komen we aan op de goede locatie. De klokken blijken stipt om twaalf uur aangezet. Geen genade. Men lijkt het wel grappig te vinden dat we verkeerd zaten. Terwijl ik naar de zaal loop bedenk ik dat dit een nieuwe strategie kan zijn voor een damclub. Locatieverwarring creëren. Ik zie opeens allerlei mogelijkheden. Iedere twee weken een ander thuishonk. De eerste zaterdag van de maand een afwijkende locatie. Net nadat het boekje gedrukt is verhuizen.

Ik ben bij mijn bord. Klein kwartier verloren. Ik weet wat me te doen staat. Rustig blijven, geen gekke dingen doen. Het enige eventuele probleem van deze situatie is psychologisch. Je hebt je net gehaast, moet meteen aantreden met minder tijd op de klok. Een mens wil dan wel eens gekke dingen doen. Dan is het zo voorbij.
Ik geef het niet graag toe, maar ik wil op dit moment vooral weten hoe veel rating mijn tegenstander heeft. Ik leen het boekje van de arbiter. Staat er niet in. Normaal biedt mijn smartphone op zo’n moment uitkomst, daar is het nu te laat voor. Hierop kijken zou onreglementair zijn. Pech gehad. Ik herinner me mijn tegenstander vaag van de wedstrijden die ik van Den Haag bekeken heb. Tegen de 1100, zegt mijn gevoel. Dit wil ik winnen.

Dan eens kijken bij de rest. We zijn inderdaad met tien man. Op de bovenste borden wordt het heel lastig, zo taxeer ik. Raphael heeft een betere tegenstander, net als invaller Clemens. Wiel speelt tegen Berke, een kleine jongen met grote damkracht. Op de andere borden ziet het er voor ons beter uit. Onze sterkste speler Paul zit tegen hun zwakste speler en Patrick heeft de betere papieren. Ikzelf ga dus ook voor de twee punten. 10-10 lijkt me een logische uitslag.

Ik krijg koffie van mijn tegenstander. Het armoedige bekertje doet een slap bakkie vermoeden, maar niets is minder waar. Het zijn de kleine dingen die het doen. Nog voordat ik mijn koffie op heb is het alarmfase 1 bij Raphael. Zijn stand ziet er penibel uit. Als er dan ook nog een leuke combinatie volgt in zijn nadeel is het over en uit. 2-0 voor den Haag. Deze had ik ingecalculeerd. Ik werp een blik op de andere borden. Clemens doet het opvallend goed. Een probleemloze stand. Zo’n stand die moeilijk is te winnen maar nog moeilijker te verliezen. Zo’n stand heb ik graag voor een underdog. Wiel lijkt licht nadeel te hebben. Die kleine Berke is weer venijnig bezig. Lijkt wel houdbaar, zeker voor een ervaren speler als Wiel. Bij Paul lijkt het even te gaan duren, maar hij heeft wel een even duidelijk als mooi plan. Moet goedkomen, maar echt hoopvol is de situatie nog niet. Dan kijk ik bij Patrick. Ik ben niet de enige. ‘Zo’n voorpost zie je niet snel he’ merkt Edwin van de tegenpartij op. Het was een vriendelijke manier om te zeggen dat zijn teamgenoot snel een stuk achter gaat komen. Dit wil ik zien: duidelijk voordeel. Ik ga nog steeds voor 10-10.

Mijn sympathieke tegenstander (daar kwam ik na de partij achter, tijdens de partij is dammen nooit zo’n sociaal gebeuren) heeft inmiddels een verwacht onvoltooid hek op het bord gezet. Hij lijkt het niet te willen gaan voltooien. Lastig te taxeren. Ik vlieg er vol in. Zoals meestal, eigenlijk.
Inmiddels blijkt ons eerste punt binnen. Pierre heeft de vrede met zijn even sterke tegenstander getekend. Weinig aan de hand geweest. Allebei goed gespeeld, zou ik willen zeggen. Een compliment waar ze weinig mee kunnen. Een onverwachter punt volgt. Op voorhand onverwacht, want ik heb al aangegeven hoe prettig Clemens er voorstond. Die taxatie bleek accuraat. Een punt, moeiteloos. Ik feliciteer Clemens van harte. Hij doet alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Die mag vaker invallen. De score loopt dan snel op, maar we blijven een nederlaag achterstand houden. Erwin pakt ook het verwachte punt. Hoewel, verwacht…als ik naga hoe vaak Erwin zijn tegenstander dit seizoen al klappen heeft gegeven (figuurlijk, Erwin is een lieve jongen) zou twee punten ook niet vreemd zijn geweest. Maar een punt is prima, zijn seizoen uitmuntend.

Ik verleg de focus steeds meer naar mijn eigen bord. Doordat onze arbiter erg bij de tijd is weet ik inmiddels dat mijn tegenstander 1070 heeft. Hij heeft de paring namelijk ook op zijn tablet staan, en daar staan ratings bij. Dit moet ik inderdaad kunnen winnen. De tijd gaat zoals altijd bij mij meespelen (had ik nou maar dat kwartier extra!) en ik ben niet helemaal tevreden over mijn stand. Niet dat ik slecht sta, verre van. Maar mijn tegenstander lijkt te scherp. Niet rijp voor de slacht. Ik blijf het proberen. Inmiddels heeft Patrick, die al vroeg een schijf voorkwam, inderdaad gewonnen. Later zie ik dat zijn tegenstander vlak voor het einde de remise nog kon forceren. Doet er niet meer toe, de stand is gelijk. Dan bereik ik een lastige fase in mijn partij. Mijn klok tikt door, op weg naar acute tijdnood. Mijn tegenstander heeft er net zo veel last van. Mijn stand is vaag. Ik zie een goed plan. Ik reken. Wint het? Ja! Nee, toch net niet. Hij heeft nog een goede verdediging. Ook niet meer dan dat. Vier minuten over. Een andere zet lijkt ook kansrijk, maar lastig te taxeren. Ik kies voor hetgeen het meest op bluffen lijkt. Laat hem die verdediging maar vinden, hij heeft ook nog maar luttele minuten. Hij verdedigt goed. Jammer. Ik zie twee opties. Op remise koersen of alles of niets. Remise lijkt me niet genoeg voor mijn team en ik ben sowieso meer van alles of niets. Nu ga ik echt bluffen. Het lijkt te werken. Ik kom gewonnen te staan, denk ik. Mijn tegenstander zegt heel zacht iets dat ik hier niet zal herhalen, ik krijg het mee. Dat bevestigt mijn idee. Toch win ik niet. Ik kies niet het beste plan in tijdnood en hij ontsnapt. Remise.

Het staat nu 6-6 en het ziet er opeens slecht uit. Heel slecht. Paul was bezig met een mooie tactische les, maar als ik nu een blik op zijn bord werp lijkt hij verloren te staan. Hij is in iets gelopen dat de naam combinatie niet waard is. Zeldzaam op dit niveau, en helemaal voor Paul. Berke heeft inmiddels doorgezet en Wiel lijkt nu ondanks zijn ervaring echt geen punten over te gaan houden. Andre lijkt remise te worden. Alleen Genadij lijkt te gaan winnen. Ik ga analyseren met mijn tegenstander. Het is immers toch gebeurd. 11-9 waarschijnlijk. Gestreden, maar ten onder gegaan. Een pilsje en interessante analyse verder komt iemand naar me toe. ‘Jullie hebben gewonnen’. Ik vind het geen leuke humor. Toch maar eens kijken. Alleen Paul is nog bezig. Die lijkt te gaan verliezen. Dan maar eens onze punten tellen. Ik kom tot elf. Elf? Nog eens tellen. Weer elf. Nog steeds geloof ik het niet. Ik ga eens een rondvraag doen. Berke blijkt zijn gewonnen stand niet gewonnen te hebben. Wiel knokt altijd door en dat werpt vandaag zijn vruchten af. Dan kom ik tot 10-10, Andre stond immers remise. Zijn tegenstander blijkt echter door de klok te zijn gegaan. Het is dus waar.

We hebben gewonnen. Terwijl ik nog steeds vol ongeloof rondloop heeft Paul inderdaad verloren. Hij baalt zichtbaar. Ik zeg hem dat hij alleen de punten pakt als het echt moet. Hij draait het om en zegt dat de rest zo goed gevochten heeft dat zijn punten niet nodig waren. Het is allebei waar. Zulke overwinningen smaken het zoetst. De tegenstander wenst ons een terugreis van 17 uur. Alsof de heenreis niet lang genoeg duurde...

Leden

Patrick Casaril
Clemens Crucius
Frans Goossens
Martijn van Gortel
Dieter van Gortel
Erwin Heunen
Martin van der Hout
Ton van Hove
Adiatu Ibrahim
Marcel Jannenga
Pierre Lacroix
Wiel Maertzdorf
Andre Maertzdorf
Rahael Martens
Paul Nitsch
Dre Peeters
Ewa Schalley
Ronald Schalley
Jan Schoenmakers
Bert Verton

Laatste foto's

Lid: Patrick Casaril

Topspeler uit Belgie, oud Belgisch Kampioen, vaste speler van eerste team.